"Never let the fear of striking out, keep you from playing the game" A Cinderella Story.

I tend not to do things when I'm unsure of my ability to do it. I'd normally rather not partake in something than have the risk of failing at it. Even something I know I'm good at. Sometimes I'm just so scared that maybe THIS time I won't be able to do it, that I'd rather not try.

I've aleays known this quote. Probably because the moment I heard it I knew it was meant for me. When something happens and I back out out of fear of failing I think about this qoute. But it's never been enough to overshadow the humiliation I would have to handle if trying leads to a fail.

I can honestly say that a lot of the decisions in my life are based on fear directly or indirectly. Mainly fear of humiliation, fear that people would see my imperfections and not think so much of me anymore. This has kept me from a few things in the past. If it was better for me to spare myself the disappointment of failing I would never know (because at the time it seemed like the better option).

I don't regret. I decided early in my life that everything I do and every decision I make, I do or make for a reason. So for the past I trust that I had reasons for doing what I did. But now yhings need to change.

I'm not prepared to let the fear of failing keep me from anything anymore. I think doing that has a lot to do with "guts". Also self-confidence to accept that you're not perfect, to be able to laugh at yourself and embrace those imperfections.

So I guess I'm gonna have to start by accepting myself, and then with a few other factors I might overcome my fear and strike out with pride!

Can Anybodieeeeee, find meee, somebody toO...LOVE!

University is hard work. You have to THINK a lot more than you used to. Not necessarily academically, but deffinitely in all other aspects.



I don't know whether this is something teporary that'll fade with time, or if it is permanent, but at this stage in my now almost 7 month journey it feels pretty long term to me.

The thing is, when you have to think too much about something, it becomes work. When it's work, it's not fun anymore and you naturally try to avoid it.

My theory is that this is why students drink (Well okay, probably one of seven thousand other reasons). Alcohol makes things easier, it helps you to stop thinking so much and makes everything so much less trouble.

People, in this case students, are constantly searching for ways to make life easier. Maybe it is the era we grew up in, with technology making everything 'simpler, better, faster', but that is the reason for most of our actions. I'm not saying this is a bad thing! Hey, if life could be easier then why do it the hard way?? My question is, what IS easy? If we're all busy trying to make life easier, why is it then so damn hard?

The only reason I could think of for my life still being hard, is people and then of course myself.

We make life so much harder for each other, on the one hand judging others on every single thing they do, wear, buy or say, but also caring about what others think about the things you do, wear, buy or say. We even make it hard for others to love us, not just romantically, but in a 'love your neighbour' kind of way.

The other day we were camping at a resort in the Drakensberg and on my way back from a sunrise photo-taking-session, I see one of the workers packing the life size chess set out of the store room. Something cane over me on that cold morning, a 'pay it forward' kind of thing, and I asked if I can help her (which when I think of it now could've sounded pretty strange to her). She answered with a short 'No' and added that she starts work at seven and has to finish.

This is a classic example of double-sided complicated-ness. The lady refused to let me help her, probably because she was suspicious of my motives and totally confused by my out-of-the-blue offer. I on the other hand, was totally caught off guard by her immediate refusal of my help offering, probably because I expected some kind of satisfaction from offering my help, and in essence a part of myself, out of love to that person. I was also upset by her refusal for at least another 2 hours and silently promised myself to never do something like that again.

My conclusion for myself is that I am the one resposible for making life harder for myself and others. We complicate unnecessary things and take life and other's opinions too seriously. Too relate my title to this text, I have to love somebody. That somebody being myself, my friends, my family and my neighbour. I have to love without expectation, without judgement and with my whole self. Not worrying about the reaction, but getting my satisfaction out of my action to love. I have to accept the love from others without suspision or conditions.

In other Queen words: "This could be heaven for everyone. This world could be fed, this world could be fun. There should be love for everyone. This world should be free, this war could be won. We should bring love to our daughters and sons. This could be heaven for everyone!"

Temporary Happiness

When people ask me if I am enjoying university, I usually answer: "It's a lot of fun, the friends I made and the fantastic res I am in make it worth the while."

i realised early in the year that I met the best friends a girl could ever ask for. I felt like God had answered all my prayers from the past twelve years and sent me two angels to help me enjoy the second part of my journey. The other thing I realised was, although the res I got placed in was my second choice and also the second one I got placed in (the first one wasn't even one of my choices), it was the best one for me. I saw quickly that I wouldn't have fit in in any other res's and that this mix up was meant to be.

So tonight a thought crossed my mind. If the things I enjoy at university are my friends and my res, then what would happen if I were to lose them?

If I don't get res placement next year (which is highly likely), and for some reason these 'friends-for-life' friends I made weren't there anymore, what would make me stay?

This leads to my next question: if that is temporary happiness, then what can I build my happiness on that'll last?

Something to think about...

My Cause

For the last couple of months I've been feeling the need to do something meaningful, something worth something for someone other than me, "to make the world a better place!". I read magazines, newspaper articles, webpages, blogs, but nothing sparked something in me. Somewhere through my journey I decided that 'The Earth' would be my cause. I saw a gap in our community in the recycling department and also thought it to be a little money generator. Win-win! But after a little research and many conversations there was just to many downsides to this project. Downsides that could certainly be overcome, but that would need a lot of money time and effort. It would have to be a full-time project and certainly not with a goal to make a profit. For me, as a student, this was certainly not a option. So my cause was, again, thrown to the wind. Leaving me on a journey to find yet another cause. See, I could not stop this journey, as the hope and ambition for something bigger, in spit of the previous dissappointment, was still there. This time i decided not to go looking for a cause, but to let it find me. To let it spark a flame inside of me that'll make me do whatever is needed to turn tht flame into a full burning bon fire! This morning i woke up and decided to read my Elle Magazine, as I am on holiday and doing things you actually 'like' in the morning is permitted. The August issue of the magazine is dedicated to women and has a few articles from women fighting for different causes related to women. Every article inspired me! Not just the cause, statistics and information in the articles, but the age and background of the women writing the articles and their ability to write magnificent articles without even being writers or journalists.

There was one article though, that lit my flame from the first word. It was an article by Mandy Wiener, 'Safeguarding the future'. It stated that crime does not discriminate, it does not set you free because of your wealth, social standing or the colour of your skin. It also mentioned that it is everyones right to move as you please, and to not have to be scared or feel threatened by it. In my head I. Started to see a world, a country, where I can go wherever I want, whenever I want, without being afraid. To take a wrong turn in my route and not be afraid that it would lead me to a place where I may not be safe. To go to places that may need help, anytime of the day, without fear. To in essence,be free. One of the other thoughts that jumped into my mind, was the biew women had of men. If it was safe for women to go where they want, when they want, it would change their view of the normal man on the street next to them from threat to fellow human being, or even friend. I know this is an idealistic view with lots of gaps and possible place for failure, but if I can help just 1 mom drive/walk her child to soccer practise without fear,it would change my flame into a bonfire. I have found my cause.

Two Tragedies in Life - Bernard Shaw

"There are two tragedies in life. One is to lose your heart's desire, the other is to gain it." - Bernard Shaw

Season 2 - Episode 22

Hierdie vakansie het ek so 2 dae "One tree hill marathon" gehad. Die bogenoemde stelling was 'n opstel opdrag aan die klas in die reeks. Ek het dadelik begin wonder wat dit is wat Mnr. Shaw nou eintlik met die stelling bedoel het, en of ek saam stem met die interpretasie van die karakters in die reeks.

"The first is to lose your heart's desire". Letterlik opgeneem is hierdie stelling heel duidelik in sy bedoeling: Om dit te verloor wat jou hart begeer.

"the other is to gain it". Nou hoekom, as die eerste tragedie dan is om jou harts begeerte te verloor, sal die tweede een wees om dit te kry?

Net hier is dit toe waar my kop op loop gaan, want uit hierdie kort tweede gedeelte van die stelling kan 'n hele paar afleidings gemaak word. Indien die tweede gedeelte betrekking het op die eerste een, verstaan ek dat die rede hoekom dit 'n tragedie is om jou harts begeerte te kry, is dat die eerste stelling dan kan waar word. Want om iets te verloor, moet jy dit inderdaad eers kry. Die tragedie is dan dat wanneer jy jou harts begeerte kry, kan jy jou harts begeerte verloor.

'n Tweede afleiding wat ek uit die tweede stelling alleen kan maak, is dat die besit van jou harts begeerte jou motivering vir enige iets anders sal stop. Wat is daar om voor te veg, voor te leef wanneer jy dit het wat jou hart begeer?  Indien aanvaar word dat hierdie hartsbegeerte 'n droom of ideaal is, dan kan die bereik van daardie droom of ideaal beteken dat jy jou droom verloor het. Jy het jou droom verloor, deur jou droom te bereik.

Hierdie is 'n kontroversiele stelling wat deur elke persoon, in sy of haar huidige omstandighede, verskillend interpreteer sal word. Laat gerus kommentaar oor wat hierdie stelling vir jóu beteken, en óf dit op jou lewe van toepassing is.

***

Die eerste dag van die res van my Lewe

"so hoe voel dit om klaar te wees met skool?" hoe moet dit voel om klaar te wees? Is daar iets wat ek moet voel? Vandag is die begin van die res van my lewe. Klaar met skool, reg vir die grootmenswereld. So hoekom is ek dan nie 'SuperrrExcited' nie?? Hoekom voel dit of ek maar eerder net Sal eksamen skryf vir die res van my lewe? Daar is n ander deel van my, baie diep weggedruk onder al die res, wat hoop het. Wat n opgewondenheid koester vir die eindelose moontlikhede. N Deel wat wil skryf, teken en verf. Wat wil leer, kos maak en n verskil maak. N Deel wat wil gee en help. Maar op die oomblik is vrees en versigtigheid besig om daardie deel te onderdruk en hy gaan binnekort verdwyn. Daarom is dit my misie vir hierdie 2 maamde. N Misie om daardie passievolle dogtertjie vol hoop binne my te vind en al is dit net vir 2 maande, haar voluit vir die wereld te wys!!

To dream, or not to dream...

So die cliche sêding sê: "Follow your dreams!". Wanneer enigeiemand raad gee oor beroeps of studie keuses is die eerste brokkie raad uit hulle monde: "Doen net dit waarvan jy hou!".

Wat dan as dit waarvan jy hou nie werksgeleenthede bied nie? Wat as dit waarvan jy hou nie baie geld verdien nie, nie enige "voordele" of "spesiale pakette" insluit nie? Wat as jou beroep van keuse een dag benodig word en die volgende dag moontlik nie meer kan bestaan nie?

Die eeue oue cliche vraag wat aan ons gevra word vandat ons ons monde kan oopmaak het skielik nie meer so eenvoudige, hart-antwoord nie. Dit word 'n besigheids besluit, met politieke en geestelike faktore wat deurdink moet word tot op die fynste detail. Die toekoms moet geanaliseer word en die verlede moet herroep word in die pogings om die perfekte "droom" te vind. Wanneer jy hom vind moet jy hom vorm die beste wat jy kan om hom by jou te laat pas en dan, lEEr jy hom maar liefkry!

My hart-droom is om 'n redaktrise te wees. Om op my jongdae die wereld vol te reis en enige iets van oorloe tot koninklike troues te beleef. Later wil ek 'n tydskrif redaktrise wees en miskien my eie tydskrif besit...

Dit is die "hart-droom", maar voordat die hart-droom sy kop te ver uitsteek smoor ons hom in sy spore met die oorweldigende vaart van die kop-droom, die wereld droom. Want daar is nie 'n toekoms in joernalistiek nie, daar is nie beroepsmoontlikhede nie en daar is deffinitief nie hope geld nie.

Die enigste beroepe wat in die kop-droom prentjie bestaan, is Dokter, Prokureur, Ingenieur of Aktuaris. Indien jy in die kop-wereld wil oorleef, moet jy aan die kop-wereld vereistes voldoen. Die hart-droom word nou mooi verpak en toegedraai, en dan verigtig weggepak in 'n kluis vir letere gebruik. Die plan is om die wereld-droom te vervul en daarna, as jy ty het, aan die hart-droom te werk. Die probleem is egter dat die kop-droom oorneem en dat die hart-droom nooit uit die veiligheid van die kluis vrygelaat word om die wereld te verras nie.

Deur die jare leer jy seker om die kop-droom lief te he, jy leer om al jou krag en energie daarin te sit en die grootste sukses daarvan te maak. Maar iewers diep agter in die kluis, sal die hart-droom altyd roep en se: "Wat as...?"

Lone Ranger

In vandag se lewe word vrouens grootgemaak om onafhanklik te wees. Van kleins af word ons geleer om op ons self staat te maak. Hard te leer, sodat ons vir onsself kan voorsien. Ons word geleer om op te staan vir ons regte, om nie terug te staan vir die teenoorgestelde geslag nie.Persoonlik dink ek ek het al daardie vaardighede bemeester, ek is 'n dame wat haar man kan staan.

Maar, wat gebeur as jy nie wil onafhanklik wees nie. Wat gebeur as jy ook iemand soek om op staat te maak, iemand om die leiding te neem. Wat gebeur as jy so onafhanklik geword het dat jy niemand meer nodig het nie? Mense wil voel dat hulle nodig is. As hulle nie meer nodig voel nie soek hulle 'n ander plek om belangrik te wees. Die punt waarby ek uitkom is dat onafhanklikheid nie altyd so 'n goeie ding is soos wat dit elke dag by ons ingedrill word nie.

Ek kyk na sterk invloedryke vroue, en dit lyk of hulle op hulle eie funksioneer. Persoonlik vind ek dat seuns geintimideer word en meisies is jaloers. Dus het 'n onafhanklike vrou genoeg kennisse om 'n leetyd te hou. Kontakte wat enigeiets kan uitrig, maar nie daardie IEMAND nie. Daardie iemand sonder wie hulle nie kan klaarkom nie. Is dit dalk nie goed so nie? Om nie Iemand te he nie, beteken om nie vrese, hartseer of NOG stressors te he nie.

Partymaal het ons iemand nodig om van afhanklik te wees, iemand wat JOU laat nodig voel. Dit is als goed en wel om te kan alleen loop op die lewenspad, maar dit is in ons menslike natuur om nie te WIL alleen loop nie. So onafhanklikheid is 'n goeie eienskap, dit is seker die beter manier om te leef, maar in my persoonlike ervaring, deffinitief nie altyd die lekker manier nie.
-Lone Ranger***

"There's no such thing as a wrong turn" Land Rover

Noem die woorde publieke vervoer en dit bring grillerige prentjies in jou kop en 'n frons op jou voorkom. In ons land word dit geassosieer met die armer klasse en indien jy jou status wil behou word jy nie naby 'n bus, trein of taxi gesien nie - "Ag nee wat! Ons Land Rover ry maar al te lekker". Daar is egter 'n uitsondering op hierdie reel. Of  dit net 'n nicci is en of dit gaan hou kan ek nie se nie, maar die nuwe inskrywing op alle suid-afrikaners se bucket list is 'n rit op die Gautrein. Dit word beplan nes 'n uitstappie na die Nelson Mandela Museum.

Wel, hierdie itempie is nou van my lysie af. Ek het laas Saterdag amptelik my eerste Gautrein rit meegemaak, van Kempton Park af Rosebank toe...en dit nog in die aand ook! Die stasie waar ons opgeklim het is reg langs OR Tambo, maar om die rit van die lughawe af mee te maak sal jou 'n R100 meer uit die sak uit jaag. So daar begin die soektog toe na die Rhodesfield stasie in Kempton Park. Ons oulike GPS is vas oortuig dat die enigste Gautrein stasie in daardie omgewing die een by die lughawe is. So maak nie saak hoe ons probeer nie, DIS waarheen sy ons vat. Die Rhodesfield stasie is duidelik sigbaar van die hoofweg af, dit is egter 'n probleem om van die hoofweg af by hom uit te kom. Dan ook nog by sy REGTE kant in te kom en dit tussen deur al die padwerke. Na 'n rit van omtrent 'n uur en pa al drie keer besluit het om maar huis toe te gaan het ons uiteindelik die pad na die Gautrein gevind.

By die Rosebank stasie aangekom weet ons toe glad nie of mens nou afklim en of jy maar net kan bly sit vir die terugrit. Ons stel toe die vragie aan 'n baie behulpsame sekuriteitsdame wat ons vriendelik laat weet on moet terug  klim op die trein as ons wil Rhodesfield toe gaan. Net weer terug op die trein keer een van die passasiers ons voor om te se dat ons eers moet uitteken voordat ons weer kan terugry. So maak ons toe maar weer die tog uit by die trein en 'n onverwagte 5 vloere op na die "uitteken zone".

Oppad op by die 5 stelle roltrappe gewaar ek 'n Land Rover advertensie bord teen een van die stasie mure. Die woorde op die bord sleep my oe nader en gryp toe my gedagtes. 

"There's no such thing as a wrong turn" Land Rover. 

Net daar besluit ek toe om die woorde my eie te maak. Want maak nie saak hoeveel keer ons verkeerd gery het nie, sonder al die draaie sou my eerste Gautrein rit maar net soos die ander 50miljoen suid-afrikaners s'n gewees het en ek sou nie 'n storie gehad het om te vertel nie. Verkeerde draaie, of laat ek eerder se langer paaie, bring jou nogsteeds by die bestemming uit. Nou verwys ek nie net na die letterlike pad nie maar oor die algemeen. Die verskil is dat 'n langer draai vir jou 'n storie gee om te vertel, 'n memory. 

We do not remember days; we remember moments.  ~Cesare Pavese, The Burning Brand

Every man's memory is his private literature.  ~Aldous Huxley

 en die beste een van almal

“You have to begin to lose your memory, if only in bits and pieces, to realize that memory is what makes our lives. Life without memory is no life at all, just as an intelligence without the possibility of expression is not really an intelligence. Our memory is our coherence, our reason, our feeling, even our action. Without it, we are nothing.”

Luis Buñuel

Toe ek besig was om te soek vir 'n prentjie van die Land Rover advertensie (Wat ek duidelik nie gekry het nie) het ek op hierdie video afgekom. Dink die baie inspirerend, sal love om ook eendag so iets te doen!

Live without regrets...

"Extraordinary Measures". Dis die naam van die movie wat ek vanaand gekyk het. Ja ek weet ek is in matriek en "daar is nie tyd om so te mors nie", maar dit was akademies verpligtend gewees. Ek moet Maandag 'n engelse taak ingee wat my reaksie op 'n boek of film is. Baie nice movie, as jy geinteresseerd is in biochemie of medies en in die voorafgaande 2 weke hormone in biologie behandel het. Die eintlike rede waarom ek skryf oor die movie is omdat daar toe ek dit gekyk het 'n gedagte by  my opgekom het. Die gedagte vir vanaand se post, "Live without regrets". Ek is nie seker presies wat in die film hierdie idee in my kop gesit het nie, maar hier is my opinie daaroor.

Proverbs 10:22

Contemporary English Version (CEV)

²²When the LORD blesses you

   with riches,

   you have nothing to regret.

"Spyt kom altyd te laat.."

Ek sal graag hierdie aanhaling wil verander. Verander dit na die beter engelse weergawe: Leef sonder spyt. Dit is een van my lewensideale om so te leef, dat ek eenddag kan terug kyk en weet dat elke moontlike geleentheid gebruik het. Elke oomblik vasgegryp het en geleer het uit my foute. Daar moet geen spyt wees oor geleenthede gemis, of verkeerde keuses gemaak nie. Dit moet eerder gesien word as 'n nuwe geleentheid, 'n nuwe keuse. Daar is 'n liedjie deur Rascal Flatts, Bless the broken road. Die woorde is beskikbaar by Lyrics: Bless the broken road - Rascal Flatts, die koor gedeelte lyk so: 

Every long lost dream led me to where you are

Others who broke my heart they were like Northern stars

Pointing me on my way into your loving arms

This much I know is true

That God blessed the broken road

That led me straight to you

Alles wat jy doen, elke keuse wat jy maak is deel van die plan. Sonder dit sou jy nie uitkom waar jy moet wees nie. DIT MOET SO WEES!

Ok, ek is nog glad nie so nie. Elke keer as ek iets stupid vir iemand se speel dit ten minste vir 24uur DIE HEELTYD in my kop. Oor, en oor, en oor... Ek dink aan beter moontlike woorde, aksies, selfs 'n beter manier om te lag!

Voordat ek begin skryf het vanaand het ek "live without regrets" gegoogle en op hierdie prentjie van Reese Witherspoon afgekom. Dit beeld uit presies wat in die naam van die Blog voorgestel word.

Leer om te leef sonder spyt!